Bir sokak aynı sabaha
Bir sabah aynı merağa uyanıyorsa
Edilmemelidir o kentle merhaba

Ne yani yedi adam yedirdiği için
Yemeğini zamana
Yenilmişmi sayılmalı

Ağdalı ve iddalı bir söz
Etmeden olamayacaksa şiir
Diyorum ki adem ve havva
sevdanın en modern halidir

Ayaklanır gözyaşı sular altında
Bırakır yüzme bilmeyen mendili
Mendil emer suyu kendini kurutur
Acıya katlanır yetmez acıyla katlanır

Düşündüm kelime mi eski düşünmek mi
Düşünmek bir kelime
O vakit düşünmek eski bir kelime mi?
Peki sadece bir kelime mi?
Bir yere sür bunların hepsini
Sen, kentsiz köylerin elektriksiz
karanlık ovalarına sessiz
Seslenirsin bu kelimesiz
Bir yoksulluğu şiir etmek değil de nedir?

Yüzün sabahdan örülmüş bir  taç
Başın hedef bulmuş bir okun
Sesinden seyirtilmiş saç
Gözün ufuk çizgisinin süsünden
Süzülmüş bir kaştır

Senin beni anlayan yanın
Benim aksayan yanım
Yavaş yavaş inilmez kuyuya
Her düşüş pat diyedir
Bilirim revaha şiirinin inindenden
Gelen inilti rab diyedir
Kalbim gördüğü her kalabalığa
TezGah açar sevga satar
Bundan peşimdeki aşk
Değilde devlet ve zaptiyedir

Zapt edemez zihnimdeki zıpkınlığı
Göğsüme iliştirilen çiçek sapları
Sapsarı kesilmiş bir kavga şahlanır
Boğazımın bozguna uğratılmış
Dapdar geçitlerinde
Neden önlüğü geceyi kan ve utanç
Içinde uyayan çocuklar
Bayrak taşıyamaz resmi tören geçişlerinde

İsyan
Başı akranlarından başat bir başağın
Masatlara doğru dikelmesi  değil de ne?
Ki bilirsin kirli kan kinini akıtmadan
Korku salmaz ayaklarının sesi nehire
Beni yanlış yaşlanmış bir ömüre saplarlar
Seni Satarlar yanlış hesaplanmış bir mehire


Ki kalbim karanlığa saplanan
Kapkara bir trendir
Sefer yapan senelerdir
Ölüm yaşam arası o istasyonda
Her istasyonda yolcular alır vagonlarına
Yolcular bırakır
Kimse varmaz kalbimle son istasyona
Kalbim kendi cesetini kendi cenazesine taşır
Soru Soruyorum sadece size
Tanrının takdirine mazhar olmuş
Ashab-ı keyf- Yani yedi adam
- yedirdiği için-
Yemeğini zamana
Yenilmişmi sayılmalı?