ne söyleyeyim sana
atın üstüne binen kadının hayallerine yaklaştığını mı
geçmişten bugüne arta kalanları mı yoksa...







sessizliğin vaktini hecelese suya yürüyen çeşmeler
su kırılır mı derin çukurlarda
tuhaf bir akıntıdır izlerime yürüyen bağlılıklar
gecesi aşk gibi kokan sevinç ve
soluğumda ağıt







ne söyleyeyim sana
uzakta duran adımların yalnız adam
her gün en yakınındakiler ulur
ve belki de söylenir annen sana
’huylu huyundan vaçgeçmez’
engerek yılanı gibi etrafında dönenler
incitirler seni
ki;sonrası
sonrası yoktur
elbetlerinde







şimdi biraz
mavi çalıyorum gözlerindeki bakışına
belki görüyorum içinde yatan sarsak ezgileri
rüzgar seni sallaya dursun
ben kaderin dalgasında
sana dökülürüm
hiç sıvama duyguları
hislerimin aynasına
vurur





gölgemde gezinen çizgilerin
incisi de
sonrası da vardır
farkında olmadan
büyür ellerinde




bu çatlak niye toprağında