sevgilim! şimdi uyuyorsun,
ben aya elma ikram ederken.
bir parça bin dağılmışlık kağıdımda dururken,
bomboş odam.

seni ilk gördüğümde odam kalemi bekler beyazdı
ay şavkırdı penceremden uykulu balıklarıma.

sen ve ben açtık , kupkuru....

yatak bile fazlaydı,
su gibi doymak istiyordum,
ama memleket gibi açtık.

güneşi doğurtmak için uyutmazdık ruhlarımızı,
taki sen uyuyana kadar .
sen uyurdun konçerto biterdi

duvarda küçük beyaz evlerin olduğu bir tablomuz vardı
o tabloya dalar
sabaha doğru çıkardık
o sokakta sen çocuk ben bilye olurdum
attıkça çoğalarak gelirim.


sokak lambalarının altında gülen bir kız ve bir tebessüm.
kaçmak yoktu.
direnirdin ayaklarınla.
o kadar güzeldinki ben hep elma yerdim.

maviye koşardık soğuk ellerinle,
eflatun görmemiş gözlerimiz vardı.

çok yabancıydık şili ulusal marşına,
sarıldığında ise ben elma yiyemezdim