1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
984
Okunma
Nefesinin mahçup olduğu bir anda,
anladım sevmeyi...
tükenmişliğin
verdiği o sakinliğin,
tanıktı yaşananlara
kalbim orman gibi beklerken yağmuru
bir pınardı köklerimdeki akan damara
yüreğim geçen zamanın içindeki heyecana acıyordu
anlatmak istiyordum çamur yüzlü çocuksu gülüşümüzü
ayrılık gelecekten bize bakıp gözlerini kaçırırken
o kadar güzel gülüşüyormuşuz ki
mahçupmuş ayrılık
nefes almak ayrılıkta yutkunmakmış
bir ormandan bir ağaca yürümüşüz
bir ağaçla nefes alıyorum şimdi
tohumunu ben ekmedim
adı umut
5.0
100% (1)
Cevap Yaz