// Nefesi derinden almak gerek
Kalbimizle duymak için
Sessizliğin sesini //


Hüznün firkatiyle demleniyor akşam
Fikrimde sisli bir kayık
Yükseliyor yağmurun içli ağıdı
Gıcırdıyor ahşap merdivenler önüm sıra
Ah ! Memleket havasında ölüyorum


Sussun dudağımızda incir kuşları sussun
Ağlasın uyuduğunda güneş ardımızdan
Geceliğine ömür veriliyor
Gün yüzü görsün diye yarınlar
Soğuyan çayın uğruna yitiyor
Boy veren fidanların düğün türküsü
İsimler okundukça gün yüzüne çıkıyor
S’olgun yaban mevsimi sussun


Yarayı serçe parmağıyla kucaklıyor
İnsancıl yanlarımız
Hangi gönlü okşayabilir
Öfkesinden çıldırmış yüzlerin tebessümleri
Acının inanılmaz büyüklüğünde
Umut ararken devrilen çiçekler


Küs bu yollar
Bu tren
Bu raylar
Tüm istasyonlar küs


Sussun sokaklar
Ölümün g’öç v’akti an