Ne ayaksın oğlum sen böyle?
Almışsın eline kalemi, ha bire yazıyorsun
İçin dışın kara bulutla kaplı sanki
Kendini şair mi sanıyorsun?
Kâh savaşıyorsun dağlarda,
Kâh yanıyorsun harlarda
Anamız ağladı be…
İçimiz dışımız hüsran oldu.
Yav birader hiç mi yaşamadın sen?
Ne iştir bu? Dizelerin hep kahır dolu
Ne yapsın senin hayatını,
Aşkını, savaşını, dramını okuyucu?
Şunu kabul et ahbap
Senin şiirlerin külli harap…

Hem sonra kafana silah mı dayadılar?
Seni çok mu zorladılar?
Yazmak zorunda mısın?

Bak… Şiir dediğin
Okuyana bir haz yaşatacak,
Bu dünyadan koparacak
Bulutlara yelken açacak okuyan
Duygu seline kapılıp,
Duru bir su gibi akacak.
Yani şiir dediğin insanın içini ısıtacak,
Ruhunu okşayacak…

Anladın mı? Kazma oğlu kazma
Hadi at artık elinden şu kalemi
Benim kafamı daha fazla bozma
Mecbur musun oğlum sen?
Madem yapamıyorsun, yazamıyorsun
Yazma be kardeşim, yazma…