Dünya beni anlamıyor
Ve ben de dünyayı anlamıyorum
Herkes gibi olmak isterken, olamıyorum
Yaşayamıyorum adam gibi
Bazen bana verilen değerin
Benim için can verenlerin farkına varamıyorum
Deli oluyorum canını yaktıklarım aklıma geldikçe
Günahlarımı marifet sanıyorum çoğu zaman
Kimseye değil kendime çok kızıyorum,
İsyan ediyorum
Ve kendimden utanıyorum…

Ey sevgili, sensin bana ömrünü feda eden
Sensin yollarıma yüreğini seren
Vefasızlığıma katlanan, kahrımı çeken
Benim için hayatından vazgeçen
Sensin sevgili beni adam gibi seven…

Bazen şapkamı koyup önüme düşünüyorum
Ve şaşırıyorum çoğu zaman
Nasıl oluyor da böyle çirkef olabiliyorum
Aşkını taşırken zavallı yüreğimde
Nasıl oluyor da seni kırabiliyorum
Ve hiç düşünmeden sonunu nasıl senden vazgeçebiliyorum
Anlamıyorum,
Yüzüm kızarıyor aklıma geldikçe günahlarım
Ve sevdamdan utanıyorum
Bak artık gözlerine bile bakamıyorum
Adam gibi yaşamak zor geliyor bana, biliyorum…

Çek o tertemiz sevdanı üstümden ve git
Masum gözlerini de götür giderken
Adımı bile unut istersen
Sen beni böyle saf duygularla
Ve sen beni ömrünü verircesine severken
Ben bu aşkın vebalini taşıyamıyorum
Kahroluyorum aklıma geldikçe hüzün dolu bakışların
Gözyaşlarımı tutamıyorum
Ne dünyaya ne de yaşadığım hayata
Hiç kimseye ve hiçbir şeye sitem etmiyorum
Sadece ama sadece kendimden utanıyorum…