ÜŞÜMELER...



Biraz menekşe kokusu saplanmıştı akşama
Aylardan yağmurun günlüğü
Islak mısraların upuzun sokakları
Ten/ha caddelerde derin bir ayrılık izi…..





Şimdi beklide vurulacak çiçek açan bu kentteki her şey
Yalnızlığın eski adımlarına kalacak dün yürüdüğümüz yollar
Kim bilir beklide yetim şiirler tek başınalığın şarkısına dalacak
Dağlarına duman gibi çökmüşken bu bulutlar …




“ki sen hep söylerdin sancısız acıyla beslendiğini şu şiirlerin…”



Son damla düşene dek seni yazmayacağım bu gece
Her kitap bu denli seni hatırlatmışken
Ön/söz(üm) kalın bir kitabın önünde utanır
Sana kalın bir romanın tek sayfasından seslensem
Gelebilir misin yeniden kokun sinmiş mısraların yastığına…



“ki sen hep söylerdin yitip gidenlere aldırmadan güneşin aziz aydınlığını...”






Şimdi git aklımdan
Düşmeden karanlık
IŞIK aşktır sen öğrettin
Şimdilik iyi geceler
Toprak aşkın kutsallığında bu denli yıkanmışken
Üşüyor yağmur hadi git üşütme beni/ sen de…