Kalem, hiç sözümden çıkmıyor
Dinliyor ve anlıyor beni
Ne desem, ne düşünsem
Kesinlikle itiraz etmiyor
Adeta boyun eğiyor zavallım
İncitmiyor kâğıdı, sanki gıdıklıyor
Ve kâğıt mutlu
Sadece gülümsüyor,
İçine işliyor kalemden dökülenler
Benimse ruhum rahatlıyor…

Ben şair değilim,
Sadece yaşadıklarıma, duygu ve hayal katıp
Hazzın rüzgârında harmanlayıp,
Kaleme ikram ediyor,
Kâğıt üzerinde motif gibi dokuyorum.
Bana isyan eden kelimeleri, harfleri
Kaleme şikâyet ederken,
Onları istemediğimi söylüyorum.
Dedim ya,
Kalem bana boyun eğiyor
Ve o asi kelimeleri, harfleri
Bir çırpıda kaldırıp bir kenara atıyor
Kâğıt ise sırtını dönüyor asilere
Kabul etmiyor…
Kısaca yaptığım budur benim
Sadece ben söylüyorum, kalem yazıyor
Kâğıt şekillenip, mutlu oluyor…

Ve ben şair değilim, olmak da istemiyorum
Çünkü ülkemin şairleri
Ya açlıktan ya da sürgünde ölüyor…
Açlığı yaşadım bilirim de
Memleketime hasret ölmek biraz ağır geliyor…

Neden öldükten sonra değerlenir şairler?
Aklım bir türlü almıyor…