Delikli taşın içindeydi harfler
Başları eğik
Yüzleri solgundu

Kamburdular
Yüklerinden, yaşlılıktan
Suskundular

Vücutlarını sıtma sarmıştı
Korkuyorlardı tastaki sudan
Yorgun, yılgın düşmüşlerdi

Ben o vakitler
Akasya yiyordum suçluğunu bile bile
Erik çalıyordum dalından
Kimsesizdim aslında
Yolumu yitirmişliğim de kabulümdür

Uzatınca delikli taşa parmağımı,
Harfler kondu üzerine bir bir
Güçsüz karıncalar gibiydiler
Islanmışlardı hem

Güneşle kuruttum onları
Ökse otu kekik merhemi sürdüm yaralarına
Kinin ektim içlerine
Temizledim çapaklarını gözlerinin
İyileştiler günbegün

Sonra kuzguni bulutlar gelip
Tanıdılar harfleri
Koyunlarından kelimeler çıkardı harfler
Alev kuşandılar güpegündüz
Yağdılar üzerime
Hırsı tomurcuklandırdılar

Kırıldım, belli etmedim
Göstermedim canımın yangısını sakladım
Kaybolup düzensiz karanlıkta
Kendime yöneldim
Seyreldim
Kül rengiyile yeşerdim akşam sefalarının
Anladım
Hayat bazan
Kötümserliği de becerebilmekti...