25
Yorum
66
Beğeni
4,9
Puan
3424
Okunma
I-
istasyonda terk edilen son selamdı
ironi bakışmalar arasında yere düşen
şehrimin havasını sırtına alıp götüren
tülbendine eyvah’ın kokusu sinmiş
ihtiyar kadınla yolculadım anılarını
suretin
ankaralı o ressamın tuvalinde
saklı kaldığını unutarak
bir delinin aklıyla fit ettim
senli sayıklamalarımı
ötesine yalan geçmeyen bir güne erteledim
kalbimin gidiş’aşkını
II-
soykırıma uğrayan duygularımı yan tarafa bırakıp
üveylik bir öykünün içinde buldum kendimi
babası devlet olan çocukların
ölümüne şahitlik eden gözlerimin
kör olması için çırpındı dualarım
olmadı
harflere latince gülümsemeyi öğretemeyenler
farsça akıtılan gözyaşlarıyla boğup
aklamaya çalıştılar siyahi öznelerini
gençliğimi dağlara çağıran sesin
kulağına fısıldadım
‘’benim meskenim’’ erken yitenlerin içidir…
Cömert Yılmaz
5.0
98% (55)
1.0
2% (1)