Sensizliğin notasını arıyorum
Tellerle savaşıyor elim
Yokluğunun hasretini,
Sesimle titretiyorum,
Özlüyorum..
İçimde her saniye özleminle yaşıyorum,
Oda bir umut,
Yolunu gözlüyorum..
Yeşilliğin içinde kayboldu sesim
Sensizlikte canlanan ölü sesim.
Duruyorum bir ara;
Gökyüzüne karşı,
Kimse yok.
Börtü böceklerle, yokluğunu dinliyorum.
Kulaklarım yanlızlığımdan başkasını duymuyor artık.
Boşluklarla savaşıyorum.
Sensizliğin notasını arıyorum...
Hiçbir ses tarif edemiyor yokluğunu,
Hiçbir ses acıtmıyor yokluğun kadar,
Hiçbir ses sen kadar güzel kokmuyor.
Yanlızlığımda bana;
Doğa eşlik ediyor.
Savruluyor saçlarım,
Bir ara güneşe değiyor,
Senin ısıttığın kadar ısıtmıyor içimi
Sensizlikte belkide oda sitem ediyor,
Bulutların arkasına karışıyor gizlice,
Gizlice beni teselli ediyor..
Yine tellerime değiyor ellerim
Sensizlikte doğayla bütün oldu tenim.
Hangi ağaca baksam,
Olmayışının acısını görüyorum.
Her ağaca insanmış edasıyla sarılıyorum.
Sensizlikte kimsem yok.
Ağaçları dost biliyorum.
Yaslanıyorum bir başka gün, ötekine
Günlerim ormanlara dert yakınmakla geçiyor,
İnsandan öte;
Orman tanıyor bendeki seni,
Olmayan seni..
Kavuşuyor ellerim gitarımda,
Yeşilliğin gölgesi varlığın kadar serinletiyor.
Nefes alıyorum.
Bağıra bağıra,
Kimse duymadan,
Haykıra haykıra,
Seni söylüyorum.
Sen, bütün şarkılarımda varsın,
Seni çalıyorum.
Yine, belkide bulurum umuduyla;
Sensizliğin notasını arıyorum,
Bulamıyorum..
Özleminle doğaya mahkum edilen ben,
Doğadan hiçbir sesi yokluğuna uyduramıyorum...