Vazgeçmek..
Harflerinde bir büyü gibi bütünlenen vazgeçmek..
Adında bile ölüm var. Her harfinde tane tane yaklaşan ölüm. Hiç olmadığın kadar imkansızsın.
Seni duyunca ürperiyorum.Tüylerim diken diken oluyor.
Sen:
Aklımın belkide en derinlerinde lanetlendin. Yoksun. Olman imkansız. Benim seni düşünme ihtimalim imkansız. Çünkü vazgeçemem. Ben. Ben sevdiğim adamı bırakamam. Yıllarda geçse en derinlerde yaşadığının farkında olurum.O yaşamın nefes alıp verişi saniye saniye işler yüreğime.
Seviyorum. Ne yazık ki içimde hiç pes etmeyecek kadar aşk var.
’ Sevdiğim adam uğruna ne vazgeçebiliyorum ne de pes edebiliyorum..’
Günden güne anılarım eriyor.Küçücük hafızam yer tutmuyor onlara.Unutuyorum.
Belki bir gün. Belki....
Hayır hayır! Bunu hiç düşünmedim bile.Vazgeçmedim. Pes etmedim.Yıllardır yıkılmayan ben, onun gidişiyle ölmedim.
Bu Son ..
Yok olmak adına bu son.Bugünüm, yarınım , tüm geçmişim. Ölünce geçmişim bile yaşamayacak. İnsanlar benliğini kaybettiği gibi geçmişteki benide kaybedecek.
Neyseki şiirlerim var.
Her satırında acıdan bahseden , sonsuz canlı şiirlerim.
Onlar yaşatacaklar akıllarda kalan beni.
Ben yaşayacağım!
Varlığım kadar yokluğum, yokluğum kadar varlığım saklı şiirlerimde. Ama defterim bambaşka. Kimi zaman vücudumu baştan aşağı çizecek yazılarım, kimi zamanda yüreğimi yaşatacak acılarım saklı. Defterimde belkide yeniden yaşattım kendimi.Yeniden edebiyatçı ruhumu geri döndürdüm bana.
Hani demiştim ya: Kalemim tükendi artık diye.
Tükendi. Ben hala yazabiliyorum. O pes etti ben hala devam ediyorunm. Bir şiirimde de demiştim:
’ Ben ölsem şiirlerim beni öldürmez ’ diye.
Hayatımın her saniyesi aynı geçiyor.Bugünün dünden tek bir farkı var. Acım daha derin. Daha bayat ve daha derin.Nefes almamı güçleştiriyorlar.Dün pes ettim.Denediğim intiharı bir daha denedim.
Yine ölmedim!
İyiki mi desem keşkemi desem bilemedim.Ama ben yine ölmedim.
Acılarımla her gün ölen ben dünde bugünde toprakla bütünleşemedim.
Belkide inadına yaşa diyordur bana hayat. Ben hiç farkında olmadan : YAŞA!
Yaşayamıyorum. Dayanamıyorum.Küçücük bedenimdeki kocaman yüreğim bile dayanamıyor.Daha ne diyim!
17 yaşındayım.Kimi zaman yalanlarla boğuştum. Kimi zaman o yalanların içine dahil oldum.Çok sarsıldım.Gencecik bedenim 7 yaşımdayken çürümeye başlamıştı.Ben bu yıl ruhumla sarsıldım.17 sinden 77 sine dönen küçük bir genç kız oldum bir anda.
Sevdiğim uzaktayken yazmakta bile güçlük çekiyorum.
Yüreğim yetmiyor yazmama.
Sabrediyorum ama sabırda bir yere kadar.
Bu demek oluyorki sonsuza kadar sabredeceğim.
Hep ağlamaklı gözlerim.Suratımda hep acı yatıyor, gözlerimden hep acı akıyor.
Ben Dayanamıyorum.
Hoşçakal yanlızlığım .....