Kalk iki satır yaz dese kalemim.
Gülümsüyormuş bir de, bak virgüllerim.
Didaktik mi canım bu, hani sitemim.
Gülen beri gelsin, ben mutsuz noktayım.

Kâğıdım apak, kalemim dolu.
Bir yazıversem de, bak destan oku.
Sığmıyor vicdanıma, bu lirik doku.
Akrostiş diyemem, pir unutkanım.

Konuşur el âlem, birçok lakırdı.
Yazamam bilin artık, o ilk satırdı.
Ünlemler bitmedi ki, artık bıktırdı.
Susarım bilinsin, belki yazarım.

Yazar mıyım sandınız, iki satırla.
Ancak ve ancak vezni aruzla.
Hadi canım, ona serbestte fazla.
Kalemime acırım, amma kanarım.

Âşktan bana sakın ha bahis açmayın.
Ne diyorum size ben, bir tövbekârım.
Güzeli görürsem mi? –peki ekmek kırarım.
Beşerim ya hani, belki ben de şaşarım.

Ne dersiniz âşk öldü de, biz mi gömmedik.
Hayaller de pir hoş ki, sanki sevmedik.
Azizim yoğurdu bile biz üflemedik.
Ne demiştim, ben âşksız bir ziyankârım.

Hilal ÖZDOĞAN
2014//TRABZON