Baba…
Bir kelimeye hasret kalır mı insan?
Kalırmış baba…

Tam yirmi yıldır sürmedim dilime
Dilim sürçerse beni bağışla
O günden bu yana yüreğimde
Özlem oldu,
Ayrılık oldu,
Hüzün oldu sadece bir kelime
Baba…

Şimdi çocuklarım söylüyor bana
Ne de tatlı söylüyorlar bir görsen…
Bazen düşünüyorum da,
O günlerde hiç düşünmeden
Öylesine ağzımdan çıkan
Ve bugün aklıma geldikçe
Ciğerimi dağlayan o kelime
Sana da öyle tatlı gelir miydi?
Ben sana seslendikçe
Yüreğin, bir nehir gibi çağlar,
Bir volkan gibi patlar
İçin gururla dolar mıydı baba?

Yani şimdi ben, sen mi oldum?
Sanmıyorum ve inanmıyorum…
Senin yerini kimse dolduramaz ki
Senin büyüklüğüne kimse ulaşamaz ki
Kötü bir rüyadayım
Ve birazdan uyanıp
Seni karşımda göreceğim belki
Sığınacağım yine senin kollarına
Özlemle, hasretle sarılacağım boynuna
Çıkaracağım içimdeki hazineyi
Ve yüreğimi parçalarcasına
Dilimi kanatırcasına,
Çığlık çığlığa bağıracağım
Haykıracağım o kelimeyi
Baba…

Ama bu ne bir kâbus ne de bir rüya
Senin yokluğunda yirmi yıl dönen dünya
Kim bilir daha kaç yıl dönecek
Ve biliyorum seni bana getirmeyecek
Peki, beni ne zaman götürecek,
Özlemin içimde daha ne kadar büyüyecek baba?

Bulutlara söyle sana kıymasınlar
Bu vefasız ayrılığı fazla uzatmasınlar baba…