Tenbîhü’l-Gafilîn ve Bustanü’l-Ârifîn adlı eserde nakledildiğine göre: Son nefeslerini vermek üzere olan sahâbeden Alkama, bir türlü dilini döndürüp de kelime-i şehâdeti getiremez.
Korku ve heyecan içinde Resûlüllah’a koşan âilesi ise:
– Yâ Resûlâllah, Alkama’nın dili tutuldu, şehâdet kelimesini getiremiyor, diye sızlanır. Durumu ciddi bulan Resûlüllah Hazretleri, Alkama’nın annesini çağırtır.
– Oğluna karşı darılmışlığın var mı, seni kırmış mıydı? diye sorar.
Yaşlı kadıncağız önce söylemek istemezse de, sonunda itiraf eder:
– Bir defasında karısının yüzünden beni kırmış, haksız yere beni incitmişti. Hâlâ gönlümde o sert sözlerinin kırıklığı vardır.
Bunun üzerine kadını merhamete getirmeyi düşünen Resûlüllah:
– Öyle ise odun toplatacağım, oğlunu burada yakacağım. Zira ben burada yakmasam, Allahü Teâlâ âhirette Cehennem’de yakacak. Ama sen hakkını helâl edersen, yanmaktan kurtulur, Allah da afveder, buyurur.
Oğlunun yanmasından korkan kadıncağız, hemen orada hakkını helâl edince Efendimiz emreder:
– Gidin Alkama’ya bakın, dili çözülmüş mü, kelime-i şehâdeti getirebiliyor mu?
Koşuşanlar evin yakınına vardıklarında, içerden Alkama’nın kelime-i şehâdet getirdiğini duyarlar. Böylece son nefesini şehâdet kelimesiyle veren Alkama’nın cenaze namazında bulunan Efendimiz, oradaki evlâdları şöyle ikaz eder:
– Ana-babaya itaatsızlık, onların gönlünü kırıp bedduâsını almak âhiretten önce dünyada karşılığı gelen bir büyük günahtır. İşte Alkama’nın hali bu mevzuda bir ibrettir. Sizi büyütüp besleyen ana-babanızın gönlünü kırmayın, kalbini yaralamayın. Sonra aynı âkıbete uğrar, kelime-i şehâdetten mahrûm ölürsünüz...