Evimin penceresi önünde beni bekleyen sen olmalıydın...
Ben daha zile basmadan, heyecanla kapıyı sen açmalıydın...
Günün yorgunluğunu atabileceğim, bir tebessüm bana sunmalıydın...
Selamımı alarak, bütün mahsumiyetinle, beni karşılayan sen olmalıydın...

Yüzüne baktıkça, kaybolacağım denizlere yelken açacaktım...
Sonunda kaybolsam da ben hep o yüze bakacaktım...
Gözlerin gözlerimde, huzura seninle kavuşacaktım...
Hayatı seninle yaşayıp, inançlarım uğruna beraber yol alacaktım...

Yeri gelince derdi, kederi paylaşıp, yükümüzü hafifletecektik...
Dünya denilen yaşamda biz sonsuzluğu düşünecektik...
Düşüncelerimizle, düşünemeyeleri bir daha düşündürecektik.
Yaşanılabilir bir hayat için, biz İslam’ı rehber edinecektik...

HASAN KACIR