Öldüğünde kurtulduğunu sandı insan..
Oysa ki ölmek yaşamın ana vatanında can/çekişmekti..


Şimdi kaç kulaç atsan uzaklaşırsın kendinden...
Ya da..
Uzaklaşmak için kaç kulaçta can verirsin..

Ucundan başlayıp ortasında kaybolduğun labirentin
Hangi kapısı sana çıkar..
Kim duyar seni.., sesin infaz edilmişken..
Kimden medet umarsın., duaların sana sırt çevirmişken..


Kaçıp kurtulmak varken cebelleştin gölgenle
Oyun oynadın kendine..
Ve..
Oyuncak oldun çocuk suretinde..


Karanlıklara emanet ettiğin gülüşlerin çürüdü gamzelerinde..
Sana göre garip değildi suratsız zebanilerin sırıtmaları..


Alnına çizilen yazgını değiştiremezsin sen.!
Korkularınla yüzleşmek korkutur seni..
Ve..
Utandığın geçmişinde kaybolursun..
Ar/lanırsın sonrasında ateşin himayesinde.!
Ve..
Arş’ı yırtar geç kalmış çığlığın.!