Katran karası sōzler akıyor bugün lügatımdan;
Kalemim kırılıyor eski gûnlûğûmûn sayfasında;
Yazılmıyor artık baş harfin eskisi gibi;

Mevsimler hep çığırtkan artık kulak zarımda;
Yırtıyor karanlığı barut kokulu nefesin...
Ve...
Delik/deşik oluyor duvardaki silüetim...

Keşke annemin bana Küçükken verdiği bilyelerimi kaybetmeseydim..
Onlara bakıp çocukluğumu yuvarlasaydım çizik taşın içine..
Ve...
Orda kalsaydım büyümekten uzak.
Fakat sıra bendeydi büyüdüm
Ve..
Uzaklaşdım tozlu pantolonumun yırtık cebinden..
Susturdum yanımdan hiç ayırmadığım su tabancamın namlusunu.
Ve..
Kestirdim çok sevdiğim uzun saçlarımı..

Ben galiba gerçekten büyüdüm.....
Artık sevmiyorum eskisi gibi gökyüzünde sarhoş gezen martıları
İstemiyorum da üstelik onlara el sallamayı.

Ve/ben artık gerçekten büyüdüm hemde seni unutacak kadar.!