Külden yapraklar çizmeliydi yazar,

Romanını terketmiş
Kendi maisinde,
Secde vakti gibi yakınlaşıyordu,
Biçilen kadere kahraman.

Bir olayın faili iken yazar,
Yanlış anlaşılmanın ızdırabını,
Yansıttı sayfasına.
Tedirgindi
Yürürken belli oluyordu
Çizdiği sokaklarda.

Beklenmedik olaylar geçiyordu
Paragraflar arasındaki bulvarlarda.
Sevgiyi de işledi
Ta ki elinde patlayana kadar
Sözcükler.

Kurşun yağmurunda
Sağanak ıslanan çocukların
Üşüyen ayaklarını anlattı.

Yavaş yavaş
Çekilirken sokaklardan insanlar
Ve insanlık,
Kandan göletlere basa basa
Uzaklaşan insanlık,
Duymayan, görmeyen ve konuşmayan
İnsanlık.

İnsansız bir roman yazmalıydı,
Sadece duyguların var olduğu
Sevgi saygı yönetiminde
Bir ülke çizmeliydi
Sayfalarına.

Romanın sonuna doğru yazar
Kahramanı intihara zorladı,
Dışladı, horladı, küçümsedi...

Kahramansa
Evine ekmek götürmenin derdinde.
Yazar anladı ki kahramanlık,
Ahkam kesmek değil,
Ekmek için ölmekmiş...