Hiçliğin çemberinde kim varsa,
Hadi, teker teker girsin sıraya.
İnsanlıktan nasibini almayan
Vurdum duymaz, burnu kaf dağında.
Yeter ki ilişmeyin
Ve bakın o aksinizi yansıtan buğulu aynaya.

Önce derin bir nefes alın
Atın tüm yanılgılarınızı.
Sus pus, kemale ermiş
Kendini bir tek
O’nun yoluna adamış bir dervişmişçesine.

Görmezden gelinen
Bir garip kul değil miyim nihayetinde,
Sizin gözünüzde, herkesin indinde.
Çok görmeyin mutluluğu
Yetinmeyi bilen bir gönül benimki;
Ne varsa sunulan
Başım gözüm üstüne.
Ya kaybettiklerim;
Umurumda mı sanki.

Ne isyan eder dilim
Ne de hak bulurum kendimde.
Günahıyla sevabıyla,
Özlemiyle, sevdasıyla
Yeri geldi mi, kalabalığın içindeki yalnızlığıyla
Aklım almasa da zaman zaman
Bilirim ki; kabullenmektir tek çare.

Vakit dar, görmez misiniz
Nihayet bir adım ötede.
Bilmez misiniz;
Yol yakınken dönmez misiniz.
Ya, o taş kalpleriniz
Söylesenize,
Hiç mi sevmediniz…