Gül, teninde oynaşır bülbül de akıl kalmaz
Sevdanın türküsünü giyinir güzel kokun
Kaçmak istesem bile o aşkın beni salmaz
Hayali gerçek yapar kalbe saplanan okun
Gördükçe güneş doğar kararmış şu bahtıma
Ne de güzel yakıştın gönülde ki tahtıma.



Mutluluk mey’i nasıl ne renktir bilmemiştim
Fersah fersah ötede diye hep üzülürdüm
Ben ömrümde bu kadar gamsızca gülmemiştim
Seni bulana kadar kenarda büzülürdüm
Dünyam değişti birden sen karşıma çıkınca
Başımda dönüp duran kem tabu/yu yıkınca.



Canlandı gök kubbenin siyah örtüsü birden
Sarmaladı sevdayı hale halinde bir ay
Akıl kalmadı bende ayak kesildi yerden
Bele dolandı kolu dedim elbette hay hay
Dans ettik gece gündüz geçmişe basa basa
Kalmadı yüreğimde ne elem ne de tasa.



Sevda içtim yürekten ilk defa kana kana
Doyulmaz güzellikte bir aşk sundu eliyle
En güzel kelimeler söylendi yalnız bana
Kulağım bayram etti onun tatlı diliyle
Bu aşkı çok bekledim kanmadım sahte yüze
Murada erdi gönül gerek yok fazla söze.


Ayvazım DENİZ