Kalbime düşen her bir gözyaşı,
Yağmur kadar temiz,su kadar saf,
Masumiyetiyle büyülüyor insanı.
Kurumuş kalmış bir toprak misali,
Sevdiğine kavuşuyor,
İçine huzurla doluyor.
Hafiften ince bir rüzgar,
Kalbimin tozunu dumanına katıyor;
Yıkıyor,karıştırıyor ortalığı!
Küçücük bir alev büyüyüp,
Ne büyük yangınlar yaratıyor!
Umutla besleyip büyüttüğüm yar,
Yapraklarını rüzgara teslim etmiş,
Kayboluşa doğru gidiyor...
Sağa sola savrulmuş yaprak;
"Beden" misali.
Hangi birini tutmaya çalışsam,
Kalbim tutamaz, sallantıya girer hemen.
Haşin bir kara bulut!
Kalbimin üstünü kapatmış,
Günlerin doğmasına izin vermeden,
Karartmış her yeri.
Önümü göremiyor,yarimi tutamıyorum!
Kasvetli bir hava sıkıştırıyor kalbimi,
Nefes dahi almasına izin vermeden,
Bitiriyor benliğimi,düşürüyor yere.
Kalbim durma noktasında!
Gözlerini kapatmış, sessizce onu bekliyor;
Rüzgarın savurduğu toprak,üstünü örtüyor,
Yarin dökülen yaprakları, onun etrafında dolanıyor!
Kalbime sonbahar vurdu;
Artık hiç bir rüzgar,hiç bir yağmur
Savuramaz onu!
Saf gözyaşıyla başlayan aşk,
Yar acısıyla birlikte hayata gözlerini yumdu...

Maide Alpay