Gün yirmi dört saat,
İlgilendirmiyor onu.
Çat kapı !
Gümbür gümbür vuruyordu
Gece demeyip
Gündüz demeyip
Yüreğimin kapısını çalıyordu
Daha “Kim o“ demeye kalmıyordu
Şiir, yüreğime girip girip çıkıyordu
Kundağında da ilham homurdanıyordu…

Dediğiniz ne kadar doğru;
Sevgili uyurken çığlıklarınızın uzaklarında
Şiirse, iç fısıltılara bile uyanıyordu
Kundağında ki ilham,
En sevgili dostu !
İkisi iki yandan yüreğimi kışkırtıyordu
Bırakıp gittin ya,
Her ikisi de biz söyleyelim
Sen yaz, öfkeyle yaz diyordu.
O ne sitemler ama,
Sanki sevgilim sen değil onlar,
Sanki ben değil, onlar seviyordu !...
Affetmemin elleri uzanmayınca sana
Şiirlerim koşuyor arkandan benim namıma
Gördüğün gibi tüm değilim hala;
Seni seviyorum ama,
Artık şiirlerimde diğer yarımım da
Yarım’a razı olursan eğer,
Gir şiirlerimin koluna
Getirirler onlar seni bana….

Böyle bir şey oldu işte;
Şiir aşkları gide gide
Yüreğin yarısı sevgili de,
Yarısı şiir de !..
Siz de benzer şekilde,
Hak vermemek kabil değil size ?!...

Sen çok yaşa Şiir !
El üstündesin yine bak ?
En güzel imgeler hep sana dair
Kutlarım yüreğinizi sayın şair !!!...

(NOT: selam olsun Cemal Süreyya'ya
İncitmesini iyi biliyor, pamuk ipliğinden dikişli yerleri ?...)

Bazen yazanın duygularını düşünmeden sadece kendimize yontarak yorum yaparız şiirlere.

Halbuki asıl şiiri kaleme alanın ne acıları saklıdır satır aralarında hiç düşünmeyiz.

Bu şiirin bana çok farklı geldi nedense..
İçimde bir yerlerde kanayan yaraya dokundu.

Öpüyorum yazanı ve bu güzel yarayı.