(en iyi arkadaşıdır şiir
yarası hiç soğumayan bir kederin)

...



İbrahim
beni defnetmiş(ler) duydun mu?
kesmiş kullarından biri ümidi öm-rüm-den bildin mi?
marazımı sebep koyup
Allah’ı da unutup!



herkes kendine bir dünya kuruyorsa
biz nasıl biz olacağız İbrahim?


kabirlere yılanlar da giriyor deyince
korkuyorlar İbrahim
unutup dünyada omuz omuza uyuduklarını
sanki yeni bir şeymiş gibi


düşünsene İbrahim
gök bize sofra kurmuştu biz sinilere bağdaş kurarken el eleydik
kimse gözlerini kaçırmıyordu kimseden ekmeği kırarken
ki ekmek ne kutsaldır İbrahim
üç kere öper alnımıza dayardık bir lokması düşünce
ve en iyi onu açlık bilince...
şarap dolu mum ışıklı sofralara dikti gözlerini bazılarımız
bazıları yırtmacı aralanmış heveslere


ah ben annemin memesinden düştüğüm gün ölmeliydim
çünkü bir süt kaç sene korur seni ihanete uğramaktan
ölümümü bekleyenler varmış İbrahim
bir çözebilsem benim ölü bedenimden kime ne hayır gelir!


ne acı değil mi İbrahim
ölümünün beklenmesi heyecanla
hangisi daha dürüst ve vefalı bekçi
kabirde yanına girmek çin sabırsızlanan yılan mı
yoksa başucudunda bekleyen -yalan mı-
hatta belki daha şefkatlidir
bir yılanın zehri


görmüyorlar
mazlumun ah’ı
zamanın bahçesinde asılı, ütülü gömlek gibidir
-sırtına sarılmak için sahibini bekleyen-

avcı da vurulur bir gün
kuş vuramazsa da ah vurur İbrahim...



soulmate