vakti geçmiş bir bahar akşamında
seni arıyordum ben yine
unutulmuştu zaman ıslak kaldırımlarda
ve bütün izlerini silmişti yıllar
yalnız bir şehrin yürek yangınıydı
çaresizce taşıdığım özlemlerin içimde
ağır ağır dinledim bir köşe başında
düşen yağmur damlalarını

loş sokakların terk edilmişliğine sığınmış
hüzünlü bir kemanın sahipsizliğinde
düştüm sonra
yarım bırakılmış gönül şarkılarına



gitmişti kuşlar
şimdilerde kayıptı çocuk sevinçlerimiz
birlikte yitirdiğimiz renkleri aradım yine
bir esinti gibi
ufuk çizgisinde kaybolan hayalinle

zamanın uzak diyarlarına uçuşan
takvim yapraklarınca koparılmışlığı ellerimizin
sonrasında solan gün batımlarından süzülen karanlığın
iç sesinde kaybolmuşluğu işte seslerimizin



gölgeleri dahi ayrı kalabalıklar
yalnızlığı dolaşıyordu benim gibi
nicedir ışıksız
ve ıssızdı gözleri
unutulmuş sevgilere duaya çıkmıştı
bedeninden koparılmış sahipsiz elleri

oysa ki
can çekişiyordu her bir kaldırımda
ölgün ruhların üşüyen yürekleri



gecede ne ay ne de yıldızlar
yalnızca kin nefret
ve ihanet gülümsüyordu

artık sevgiler terk etmişti bizleri
biz değildik hala ağlayan bu sefil halimize
yalnızca melekler ağlıyordu



ümidin tükendiği bir an ki asılar gibi
sonra karanlıklar ışık ışık çekildi gökyüzüne
çocuklar gülümsüyordu ışıl ışıl gözleri
sevgiyle tutuşmuştu minicik elleri
sesleri doldurdu yeniden
suskunluk
kin
nefret
ve ihanetlerin yerini


çocukların hepsi birer melek’ti tıpkı senin gibi
hoş geldin sevgi’li sevgili
gecikmiş zamanların ebedi sevgilisi
hoş geldin ...