Koklarım

ölü gülleri

gülller öldürür aşkı

Rahatsız

durgun güller

öykünür güller sevince

ve yetişirim ben

her günümün ölüm niyetine

kurur su gülmez güller

gider bedenimin yeşili

gider kızarak kan kıpkırmızı

güller sakatlanır

ayaklarım durur gitmekten

güller sayıklar ışığı

zayıf kahverengiyle ıslanır,

parçalanır üstümde güller.

Dikene bakarak

batarak dikenden

bir tel örgünün içinde

sendelemiş ve şaşkın

dikeni batırıp ,

üstüme geldiğinde.

gördüğüm çorak

kopan parçaları geri dikemez bedenine

küçük bir çocuktur korkunca

aynayla bölünen uykuda

çömez bir rüyadır asıl

ve herkes anlamış rolü yapar hep

kendi iğnesinden haberi bile yoktur

çoğalır kaygısı çocuğun

bir anı bulup atar suya

ve sonunda sırası gelir

o müthiş sessizlikte

bilmezken artık ne yapacağını

koyu mavi gecelerde boğulurken

ve kısmi felçlerim depreşir

depremin anavatınında

ve doğuştan öksüz bir bebektir

şu kocamış bedenim

bir poşet dolusu yanılgı

şüphe zarında kıvranıp dururum ,

kilitli bir giysi gibi.

Oda bıkıp kaçar

en sonunda dikenli bir salıncak

en sonunda yalnızlığımla başbaşa

alışkanlığım yalnızlık

orda durup bakan

bir siluettir acı veren

dağılan mutluluğun ardından

ve sensizliktir komşum ...

bulaşır körpe gençliğime

bulaşır duvar saatinin hapishanesine

duvarın harcı güller

evimin durumu kuru güller...

kaç tane giysi değiştirdim,

hala kimliksiz...

bir yılan tarlasında......

Ve Sezen çaldı radyoda ...Git...*