“nereye baksam bir kaç kırlangıç düşüyor
vakit hep akşamüstü”





Düşlerim nerelerinden yaralı benim.

Sen hayal meyal kanayan yerlerimde,
sen bir arada dört mevsimim,
sen ağlayan baharsız yazgım,
çocuğum, sarım, acılara uç vermiş dalım.
Sen zemherim, karakışım,
en kara sevdamdan doğan hışım,
şubat hüznüm, dökülen yaprağım, kundaktaki güzüm,
uykusuz gözüm, ağıtlı yüzüm, günsüzüm.

Sen ellerim; yaşamı avuçlayan,
avuçlarımdaki ayaz.
Sen gözlerim; dünyaya bakan,
gözbebeklerimdeki kanlı beyaz.

Gözlerimin gördüğüyle aldatılmışım.

Sen yüreğimdeki sessiz fırtına,
sen içimdeki umarsız sayrılık,
bunaltan, terleten serinlik,
sen kavuşma noktasındaki ayrılık,
sen güçsüzlüğüm ve gücüm,
en gevşenmişteki gerginlik.
ilk ağlayışım, bel bağlayışım,
bizi biz eden kılık,
emdiğim meme, gömüldüğüm kucak.

Gitme. Gitme. Dur.
Gel diyemediğim yolcular,
ve sen ey sonsuz yolculuk!

Sen gizli akşamüstlerinin açıkta bıraktığı çıplak mutluluk,
Adana uzak köşelerinin yalnızı, sen ey yitik çocukluk!

O saçakları döven kırlangıç
fidanken dalları budanmış ardıç,
ne bahar, ne bahar kavgalarından eser,
ne gül dikeni, ne elma dalı var,
ne de alınlarda toza karışan ter.

Mesleğin cümle kapısında toplanan umutlar,
yerini avare yılgınlıklara bırakmış.
Artık dinç ve geniş değil yüreğim,
on yılda yürek ırmağımdan ne sular akmış.

Akşamüstü. Titrek ışıklarıyla bulvar
arkamızda uzanan ve varlığını
bu ırmağın tutsaklığına borçlu Seyhan baraj gölü.
Biri yalnızlığına vurulan ebedi kelepçede gizler hıncını,
diğeri akşamın menevişli mavisiyle doğurgan.

Akşamüstü.
En dostun hainliği,
en düşmanın sahte dostluğu
noktalar bu yolculuğu.

Umudun linç edildiği günler geri geldi.

Ey kavgam direncim,
Ey görkemim gönencim,
Ey özgüvenim benim,
Özgür ve çılgın atlara binen süvarim,
yüzüme kan getiren soluk,
Ey yaşama sevincim,
anam, çocuğum, yârim,

yenilmedik henüz, değil mi ?






MGA