dolunaya karışan iniltide
aklı sarmayan tuzak
ve
ölümü yutkunan nefes

genze dolan kedere saplandı sükunet
yüzde anlaşılmaz bir mahcubiyet
...

zamanın gözlerinde telaş
göğün simasında çoğalan uğultu
titrek meş’alelerin loşluğunda hüzün
adım aralarında sınırı aşan hissizlikti

boşanırken yağmurlar yeryüzüne
şehrin kalın surlarına yerleşen kızıllıktaydı
en yalnız gölge
gereksiz bir münasebet
arsız sataşmalar
sütunların yalnızlığında
bir örtü çekilir gözlere şeffaf

kahin’in elinde kristal küre
bu günü aşan bilişle aydınlanıyor her köşe
mabedin koridorlarında dar adımlar
insanın duvarla olan yakınlığı
gölgelerle kısa süren bakışmalar
kirpiklere abanan her göz yaşında
gürz vurgununa dönen darbeler
tövbeye dokunan her günahta
kendi derininde kutsanan ayin
bir adım daha yalnızlıktır sarılan ruhlara
ve dokunan yazgıya
sahte bir bahara sığınıyorum
avuntuyu unutan yanımla
sol omzumda bir ürperti, bir fısıltı
kendine dolanır yalnızlık, çoğalan boşlukta
savrulur rüzgarın kanatlarında tanıdık bir çığlık
sönen mumlar kararıyor odanın en dibinde
gölgede kalan bir çocuk ağlıyor içimde
zamanı kucaklıyorum
rüyadan dökülen parçada

ileride...
ıssızlığın ortasında bahçeler
güller ve sonsuzluğa uzanan çimen
surların üzerinde erk ve kudret
tekerleğin gıcırtısında hezeyan
kaçan ve kovalanan
kupa arabasının kaderi
güçle yok olan dirlik
zevkte kaybolan şehvet
artan şiddet
kılıçtan sızan kan
son karede jokerin alnında bir sıcaklık
sıcak bir buse Azrail’in elinde sunulan
kendine oynadı
ve bir alkış arenada
en son vuruş ve yerle bir endam
son notada
adamın elinde kılıçtan sızan kader
ölüm ve kalımın düellosu
ve hamle!
kırık mızrağın parçası havada
sütunlu yolda kıvrak bir atak
devrildi çelik yüzlü gölge
dona kaldı maskeli kadın
sığamadı mavi gözler hüznün gölgesine
iki damla gözyaşı
karıştı hikayeye...




Maide Özgüç