Sevda karası akşamlarda gün yitiyorken
bir şehir efsanesi çınlar kulaklarımda

Kızıl rujlu dudaklarıyla pembe baloncuklu
sakız şişirir hafif meşrep bir kadın

Şuh kahkahalarını duyup salyaları çenelerinden
akan ütopik insanlar kaldırımları arşınlar peşi sıra

Yalan kocaman bir yalan!
Servis ediyorlar emanet bedeni avama

İroni?

Kocaman bir acı büyür göz bebeklerinin alacasında
kirpiklerinin süzdüğü buğulu bakışları hangi buudları diliyor
yüreğinde hangi yalanın kırgınlığı inliyor...

Rahme düşen bir günahın kirini temizler mi kürtaj?

Acı kocaman bir acı!

Göbek bağında küflenir anne özlemi
aciz duyguların kurbanı cenin içinde yiten
bir bebeğin geleceği?

Hayat!

Zahir bir kavganın içinde yokluk
ve bir o kadar da israf!

Tezat kocaman bir tezat...

Kaldırıma düşen o aciz beden ve istismarcı beklentiler
ki doğmadan ölüme mahkum o küçük eller

Nasıl bir evrenin paylaşımcılarıyız ki;

Gözümüz kör!
Kulağımız sağır!
Dilimiz lâl!
Üç maymunu oynaya oynaya düğün dernek kurmuşuz!

Hesap!

Mes’ul şu üç günlük dünyada hakikat adına varız diyenler!
Elinde Kuran!
Dilinde zikir!
Alnı secdeden kalkmayan her şeyi bilen fikir?

En çokta siz korkun!
Şayet kulluk bilincinizi yitirmediyseniz?

İnin o Cami kürsülerinden çıkın sokağa
atın ön yargıları atın çöp konteynerına

Şekil Müslümanı olmayın!
girin mazlum gönüllere
inin en ücra bilinen yerlere

Yoksa...

Yoksa ne mi?
Kalırsınız maazallah Arasatta

Rabbim bunca mazlumun ahını soracaktır elbet bilenden.

Nuray Ayhan...