kazara bir haber duyulsa
filanca “-Alamandan izine geliyomuş”
o kadar!
hatta gerçekle alakası olmasa da
eş-dost-akraba, kim var kim yoksa
Alamanyalının evine doluşurlar

jip, minibüs, kamyon hatta
traktör kasasında
bin-bir ayak, bir ayak üstünde Yalvaç’a
üstlerinde en yeni urbalar
sabah ezanına yakın İstanbul’dan
gelecek otobüsü beklemeye koyulurlar
gelip; iki saatlik yoldan

köyde bir bayram havası
gökyüzünde bu güne değin görülmemiş
öylesine bir pırıltı
mevsim ne olursa olsun
herkes iyimser, herkes gülümser, herkes masum
varsın hısımımız, akrabamız, ahbabımız olmamış olsun
hepsinin hasreti bir ayrı..

kapılar ardına kadar,
pencereler-perdeler açık,
dam, avlu, sokaklar süpürülmüş
uzak-yakın, eş-dost, konu-komşu
müjdecinin hediyesi yün çorap
geceler boyu
-uykusuz kalınıp-örülmüş
sevinçler sevinçler üstüne doldurulurdu

kazara Akyolağzı’ndan
yeşil bir cip göründü mü
ya da bir araba gürültüsü,
bir düdük (klakson) sesi
kendiliğinden fırlar bütün evlerden birileri

zemberekten boşanmış yay gibi
tetikte beklemekte olanlarla yarışırcasına
gördüğü filan yoktur aslında kimseyi
“mücüde ebe, dede, amca, hala, yenge, abıla”
gelen araba kime daha yakınsa
kaldırır olmadık birilerinin yüreğini

yüreği ağzında yaşlı anaların
Alamancı yere inmeden daha
tiz bir “yavrııımmmm” sevinciyle ağlar
kendinden başka hasret çeken yokmuşcasına
doyumsuz öper-kucaklar, sarılır-öper kucaklar
ağıtlar yakar

e(vi)mizin öğü dee payam ağacı
içimde hasretlik ölümden acı
anasının daa her derdinin ilacı
getme alamana da, güldür ananı
alamanda galsın alman parası

e(vi)mizin öğü dee çalıdan çelen
aştım gapıları da yok ku bi gelen
yanımızda olsan da yeterdi kölgen
getme anam da, getme güldür ananı
aşımıza zehir alman parası

…