avuçlarımda solgun bir akşam
gözlerimde taze bir bahardı
piyanonun tuşlarında yankılanıp duran
tezatların arasında
sancılı mavimsi hezeyan
sıkışıp kalan bir edaydı özlem
sen ki dar zamanlara iliştirilmiş bir boşluk
nöbet yerinde daralan çokluktun
hadi durma indir yine kirpiklerinin ucuna yıldızları
yumma hiç gözlerini!
yumma ki bakışlarından geçip gitsin mevsimler
karanlıktan uzakta
bakışlarımda sabahla
ve uyut yine gökyüzünün bildik renklerini
solgun akşamlara taçlar ör papatya baharında
ölgün karartılara dokun hazan yağmurunda
bir avuç kudrette çoğalan çağları arala ellerinle
saçlarında dün kokan rüzgarları yatır örgülerinin arasına
ben hiç korkmadım adaklar adadığım ömrüm solarken avuçlarında
ben hiç sensizliği tatmadım
ve sensizliğin de bile senle avundum yaşantımın
sana uğurlarken iklimleri
çağladığım ırmağın bereketinde seni bulmaktı aşk
sana çıkan yolları yürümekti yalın ayak
eski bir türküye ağlamaktı satır satır
gecelere sarılmaktı yalnızlığa aldırmadan
yorganın isyanı
yastığın sadakatiydi gecede




ah kursağında onlarca kederi biriktiren sevda
ihtilal solgunu akşamların kucağında
sesler kayboluyor sokakta
yankılar duvarlara çarpıyor titrek ışıkların altında
saçak altı bir bakışı çiviliyorsun o ana
mavi kuytuluklara bürünüyor ışıklar
karanlığa boğuluyor bulvar


birbirine sarılan aşıkların kaderine ağlayan
bir nefes tütün dumanı eşlik ediyor kentin yalnızlığına
fabrika kapılarında
arnavut kaldırımlarında harcanan ömre vefa
bir tahta bankta hatırlanan veda



şehrin gölgelerinde kaybolan
kalabalığın arasında doğrulan siluet
bir çocuk gölgeme çarpıyor
devriliyorum kristal bir kadehin şiddetinde
tuzla buz olan hayallerim cam kesiği
onca satır arasında unutulmuş cümle
hece hece düşerken gözlerimden
kızıla boyanıyor her satır


şimdi gece dolusu düşe sarılman ne garip
durma ak gözlerimden sabaha
en harlı yangınların la kanat siperlerimi
sığındığım her boşluğu ört dudaklarınla
kapanan satır aralarında
solan bir ömrü tarif et durmadan
ah kalbim!
alevsiz bir yangında solmanın kavrukluğunda kalıyorum
dökülme dudaklarımdan
ve sızma cümlelerime
her yeni cümlede yerleşme benliğime
seni attığm ıssızlığa sürgün edildim kutsal adımlarla
ironik cümlelerin yanı başında soluyor benliğim
sabahlama aklımın zindanlarında
dokunma duygularımın susuşuna
kararmış göğü işaret ederken kanıyor tırnaklarım
çözülüyor insafsız bildiğim yazgılar
yağmurlar boşanıyor saçlarıma eskisi gibi
ben umutsuzluk nedir bilmez bir gülümsemeye sarınıyorum rüyamda
ve sen kanata kanata atlıyorsun düşüncelerime


kaldırımda bir gölge seni anlatıyor büyük bir coşkuyla
aşk bu derken iki damla yaş süzülüyor
kıvrılıyorum yine kirpiğinin ucuna
arala gözlerini sevgilim
...



Mutlu bir sevgililer günüi herkese...

Maide Yılmaz Özgüç