’’Merhaba, hoş geldin karanlık dünyama’’
Misafirimsin, geçmişte kalan mutluluğuma,
Yorucu ve ıstırap dolu gecelerime,
Hoş geldin, sefa getirdin adı aşk olan misafir.

Uzun bir destansı hikayedir geçmişim.
Umutlar beslerdim, mutluluklar çizerdim.
O zamanlar pınarlar, nehirler gibi coşardım.
Hoş geldin, sefa getirdin adı aşk olan misafir.

Çocuktum o zamanlar, ne bilirdim sevdayı,
Karanlıklarla dolu olan, ıssız gece yarılarını
Annem kapattı mı odanın ışığını?
Ben çoktan kurmuş olurum hayalleri

Kimi gecelerimde doktor oluyordum.
Kimisinde dolandırıcı bir hırsız kovalıyordum.
Hiç unutmam birisinde de ayakkabı boyuyordum.
O zamanlar çocuktum ne bilirdim yalnızlığı...

Zaman göz açıp kapatıncaya kadar geçti.
Nereden nerelere geldik, kimler geldi, kimler gitti.
Senin gelişin gibi geldiler, gideceğin gibi gittiler.
Hoş geldin, sefa getirdin adı aşk olan misafir.

Nedeni bilmiyorum ama sen farklısın onlardan.
Gelişinle kurumuş olan dudağım kızardı.
Sararmış yapraklar bir anda yeşillendi.
Kuyunun dibine çöken karanlık aydınlandı.

Sessizlik, yerini mutluluğa, koşup eğlenmeye...
Umutsuzluk, her gün yerini doğan güneşe...
Sabırsızlık, bitmek bilmeyen bir bekleyişe...
Yaşayan ölü, yaşayarak ölmeye başladı, gelişinle

Zaman nasıl geçip gitti anlamadım ki?
Suç bende mi, onda mı çözemedim ki?
Sadece onu sevmekle yaşamıştım halbuki.
Hoş geldin, hoş gittin adı aşk olan misafir.

Sen nasıl bir misafirsin, söyler misin?
Gelişin bir anlık, gidişin bir ömür bu yürekte
Yalnız geceler karanlıktı, şimdi gündüzlerde
Sen nasıl bir misafirsin, söyler misin?

İbrahim Halil ÖZLÜ