Parmaklarımızın birbirini süzdüğü dokunuşlarla
Özlemin saklılarına eğilerek bıraktık nefeslerimizi
Bir yaşamak andının sararmış perdelerini kapattık
Şafağa teslim ettik sorgusuz ayinlerimizin rengini.

Ateş kendini süzerken özlemli çığlık geçişlerinde
Büyüdük defalarca, söndürülmemiş yangınlarla
Tükendik bir menzilde, yangın olduk sarılışlarla
Sokuldu güneş utangaç yakışlarla yatağımıza.

Her sözün tükenmişliğinden sıyrılırdı kendince öz,
Bir yaşamak duldasıyla kıymıklara bölünürdü köz
Hüzünlerin dalgakıran kıyılarında resimlenirken söz
Yamaçlardan sarkardı içimizdeki ağrı, ağlarken göz.

Asırlarca aradı kendi derinliğini yürekten kopan mil
Sevda, uzak kentlerde ışıldayan bir özdü, alevdi dil
Umut çaputlarını çürütürdü rüzgâr, denizle akardı Nil
Mil taş oldu, alev küle karıştı, canhıraş yankılarda zil.

Kaldır, yüzyıllardır kendimi saklayan lahit kapağımı
Ört, gölgesiz yalnızlığımın çürümüş tunç kapılarını
Sök çoğul düşlerimi göğsümden, talan et ovalarımı
Yık istersen, aşka direnemeyen yurdumun yapılarını.

Acılar sürülmüş bedenlerle birbirimizi beklerken
Silik bir gecenin arsız tırnaklarını törpüler yaşam
Penceremizdeki buğuyu okşar tükenen zaman
Mevsim sonbahardır, ruhumuza tüneyince hazan.

Ömrümüzün zili çalar her sabah unutuluşa uzaktan
Düşlere sarılarak ağlar bir kadın, yaş akar yanaktan
Yanık bir fitildir yaşananlar, esmerdir yürekteki talan
Bir omuz seç kendine, kederlendikçe yaşama yaslan.

Selahattin Yetgin