Havra sokağında
Mahzun bir kadın
Gözleri uyku mahmuru
Saçları lâvânta kokulu
Adımları isteksiz
Belli ki gönül yorgunu

Öyle dalgın ki
Kar yağsa avuçlarına
Aldırış etmeyecek bir durumda
Onca kalabalık arasında
Kendine çarpar gibi

Saçlarından süzülüyor yağmur
Belli ki
Şemsiye taşıma alışkanlığı da yok

Hüzün sokağında yağmurla yıkanmayı seviyor

Öylesine bakıyor vitrinlere
Yoldan çevirip sorsam şimdi
’bu yağmur da sokakta işin ne’ diye
’Rahmetten payımı alıyorum ne var yani’ der

Sudan korkmayan kadın
Dalgalarda kulaç atmaktan yorulmaz da
Gider durgun bir nehirde kaybolur

Yağmurdan kaçmayan kadın
Suyun taşkınlığını rahmet sayar
Damlanın kaynağına gönül koymaz

Kırılır gönlü bazen ama aldırmaz görünür
Belli etmez yüreğinden incindiğini
Güçlü kadın başı dimdik
Sessizce giderken
Susturur yüreğinin sesini
İnatla gülümseyerek
Kirpiklerine asar gözyaşlarını
Yürek harında közlediği cümlelerini
Sofra muhabbeti tadında demler
Şiir niyetine karalar mısraları
Bu yüzden
Korkutur beni
İçinden konuşan kadınlar

Anladım ki
Gökgözlü kadınlar
Yağmurla konuşuyorlar

Deniz Derya Giritli