Aklım soğuk ellerimde
Ne yapsam ısınmıyorlar
Üstümde annemin ördüğü bir kazak
Ayağımda çift çorap
Boynumda siyah beyaz bir atkı
Ne yaptımsa seni düşünmekten kendimi alı koyamadım
Üşüdükçe üşüdüm kendime
Sen beni nereye kadar terkettin ki
Hala aklımın bir ucunda
Militan kelimelerle saldırıyorsun
Pimi çekilmiş bir el bombası oluyorsun kalbimde
Aklım başımda sanıyordum
Aklımda sen vardın oysa
Sen yolunu kalbimden saptırmasaydın eğer
Ben yolumda olacaktım
Kalbinin içinde
Belki yitirmiyecektim seni
Senin beni yitirdiğin kadar
Herkes dayan diyor
Bu hayat böyle diyorlar
Bir gün acı çekersin
Bir gün gülümser geçersin
Öyle yaşamaya alışacaksın yani diyorlar
Ben hayata alışmak istemiyorum ki
Senin yokluğunla neşesizlik düşüyor yüzüme
İnan bütün derdim senin iyi olduğunu bilmek
Sana mesela seni seviyorum demeseydim
Sen bana beni seviyormuş gibi yapmasaydın
Ağrıma gitmezdi yokluğun
Ben seni güneş gibi görüyordum
Kelebeğim sensin demiştim
Hatırlar mısın defalarca üşüyorum diye bana sarılmıştın
Ben ısınayım diye
Sen benim yorganım olmuştun
Mevsimsiz bir kelebeği öldürdün içimde
Bir bilsen senden nasıl nefret ediyorum
Nefret ediyorum diyorum ama
Bir yandanda seviyorum
Aslında seven ben değilim
Ben senden nefret ediyorum
Seni görmek bile istemiyorum
Kalbimin aklıma ihaneti bu
Sen madem sevmiyecektin beni
Benim güneşim neden oldun
Sonra bir mevsimin dörtte biri kadar kalmadın yanımda
Oysa ne uzun sevmiştim seni
Ömrümün sonuna kadar benimsin sanmıştım
Sen benimdin aslında
Ve halada benimsin
Ben senin değilim
Ben senin hiçbir zaman bişeyin olmadım ki
Şimdi de senin olayım
Aklıma gelmenden bıktım artık
Ya kendin gel
Ya da aklıma gelme bir daha
Al kendinide götür benden
Hem sen neden giderken
Bende kendini bıraktın ki
Madem gitmeye karar vermiştin
Bendeki kendinide götürseydin
Emanetçi dükkanı gibi
İçimin bir köşesinde bekliyorsun
Çürüdün kızım içimde
Ya gel al kendini benden
Yada beni vur öldür içimde
Öldür ki
İçimdeki sana mülteci kalmayayım
İltica etmiyeyim yalnızlığıma
Ve her gece yokluğuna kendimi asmayayım
Beni kendimle başbaşa bırak ama
Beni kendime çaresiz bırakma
Güçsüzlüğüme yenilirim
Bilirsin ben sensizliğe alışık değilim
İşin en kötüsüde
Senden sonra kimseyi sevmedim
Kimseye sen gibi bakamadım
Sevsem bile seni kimsede bulamam ki
Seni kimsede bulamayacaksam
Neden seveyim bir başkasını
Seni sevmek
İçimden susup ölünceye kadar
Adını odamın soğuk duvarlarına
Nefesim tükeninceye kadar
Kendimi sende bitirince son bulacak
Ve sana olan özlemim
Sana uzaklaştığımı düşünüp
Bir aynanın karşısında
Kendime bakıp seni görünceye kadardır
Ve o zaman sana nefretim başlıyor
Ya gel öldür beni
Ya da al götür kendini
Unutulmuyorsun Ölüyorum..

İbrahim DALKILIÇ