güvercin ölüleriyle dayandı kış
kar gözlerimde çığlıklarla birikti
ellerim utanç içinde kirli
yalnızlığıma ikircikli evler yokuşlarda
kucak kucağa ağaçları kıskanıyorum
düşlerimde bitirdiğim gülüşünün yerine
soğuk vapurlar konuyor koynumdan içeri
bütün denizlerde üşüyorum...

mavisi eksik bir ülkede uykusuz
ölümün dansına umarsız koştum ardından
saçlarım asfalt rengi bir yağmurda yosunlu
çizgi filmler eskittim oracıkta
ayaklarındı kırmızı
öykülendim
şarkısı damla mırıltılı
okulsuz bir kasaba yalnızlığıyla
yandım
uyandım
dokunduğun herhangi bir anın
varoşlusu yüreğim
yoksunluk nedir öğrendim...

kayalıklardan aşağıya doğru
ayaklarım kumsala ermeden duracak şiirim
bu kış annemi daha çok üzeceğim
karşı pencerelerin sırrını çözemeden
çocukluk şarkımda kalan
tek gizini açılmayan gözlerimin
aklı ihtiyar kaldırımlarda
sıradan konuşma seslerine razı
sonu arafta bir karanlıkla
birebir...



kağan işçen...