bir çift göz kırpıyor
belli belirsiz karanlığın ortasından
korkularımla bir kez daha yüzleşiyorum
sanki biri düşecekmiş gibi tavan arasından
yatağımdan korkuyla uyanıyorum
kulak kabartıyorum sesin geldiği yöne
usulca gidiyorum sesin geldiği yere
derin bir oh çekiyorum
meğer açık kalan musluktan
damlayan su tanecikleriymiş beni korkutan
öyle bir ses çıkıyordu ki
gecenin bir vakti çınlıyordu kulaklarımda
içime işlemişti yaşananlar
beynim durmuş allak bullak olmuştum
bir de üstüne üstlük
senle olan korkularım eklenmişti
söyle bana içimde ki gizemlerin sahibi
mevsimler mi suçlu yoksa sen mi
yandı yüreğim sana
alıştım nasılsa karanlıklara
güneş yüzü görmeyen zindanlarda
dağılsın artık kara bulutlar
ayın şavkından çık usulca
bak görüyorum sulietini soluyorum seni
tıpkı ilk günkü gibi
yalancı bir rüya olmasın yaşananlar
tahammülüm yok sensizliğe
seni öyle çok sevdim ki
canımda cansın
kanımda ki son damlasın...


Refik
25.01.2014
İstanbul