iki bina arasına gerili ip
figür çiçeği avuç içi kadar
basit ama
sarılırken dünyasını kaybeden bir sevgiden gelir
rüzgar iterken ileri geri

duyduk ki boşluğa sığmayan bir şey yok
kahkahalar indirdik betona değdi
çabuk kuşlar havalandı
saklı kanatlarında tedirginlikler
garip bir düşünce kaldı
içimin kirlendiği

o bu rüyayı bir yokuşun başından seyrediyor
yükselmiş ve yorulmuş gibi
ardına baksa sonsuz bir uçurum
önünde dünyanın dibi

aklımızı bir deliyle değiştirirsek gidebiliriz belki
o bize köpüklü mırıltıları ile ağzını verir
bizde gözlerimizi sunarız acı duymasın diye kimse
kara kara düşünüp
geçinip gideriz tırlak

içinde akan nehirler saydam ve sesiz olsaydı
buğusuna yenik düşmüş bir çiçek olurdu vakit
o vakit sormazdı akıp gitmeler
tutunup yaşardın ışığın kadar

öyle çok geliyorsunuz ki
acılarımızı azaltalım derken
renklerinizi uzatıp
burası güzel
burasıda hafiflemiş düşünceler yağmuru
bedeli ödenmiş tüm ağıtların
karın altında sevinçle bekleyen bir ot olması umuduyla
kalbini soldurmaya geldik
derlerse
ve korkularımız azarsa asla
bu yol bitmeyecek mi

sen kimsin ki bu kadar kalabalığın içinde
belli belirsiz ellerini havaya kaldırıp
labirentler çizip çaresizlikler asıyorsun aramıza
sus
tırnağın acır karışırsın ölüme
sevgi kaldırımlarında uyur
uyanamazsın
vurulursun kalbinden.