Nefsi kadim sanmış ayaklarım,
bir heybetle yere zimmet yürüyor
kaldırımları,
çaresizliğine değil,
öylesine de değil,
sorma ellerin zaten uzak,
Tutması gayri mümkün şu saatler.
bil fiil düşünme karı yormasından da değildir.
karı karman çorman bir kış gününde,
soğuk yürekleri
isli kömürüyle ısıtmaya çalışan devletim gibi
duymuyrum,
bila sağır,
alakası değil.
Etin yeterdi ısıtmaya üşüyen parmak uçlarımı,
üst üstesi kederlerin.
bir yere götürecektir
muhtemelen kendini bilmez bir çift ayağı.
ayak deyipte geçme işte,
delisini bilirim,
şahidim,
kendini bilmez tanrının ellerinden
almaya gelende.
gücü yetmezliğinde,
Yüreğimde şahittir.
sessiz kürsüsünde bağırmıştır.
ben duydum
E(lal)em
tıkarken kulaklarını,
Gölgede yürümek soğuk kış gününde,
maharettir.
gölgenin övünmesi bir yana
güneşi kıskandırmaktır.
Ellerin ellerimde,
cebimin kamuflesinde.
Bunu bilmeyecektir,
yolda yürüyen,
güneşi arkasında,
ferd
sen bil istedim.
senden sebep olduğunu,


Nöbetçi_Piyanist
vak’t;her hangi bir ocak
hava çok soğuk
saat 3’ü geçiyor biraz