gel, gör.
ki,
demem asla
dardayım bu gece lâkin
masalımı dinlemeden ölmemeliydin…



gözlerim denizdi benim hep
tuzundan yanardı yanaklarım
ve dahi avuçlarım
başımdan geçenleri anlatırdım
kirpiklerimin arasından sızan ırmağa



yıldız çöllerine ağardım
sen yokken
sadağımda şahmarandı zaman
şehir kulağıma fısıldardı
en güzel
en açık-seçik aşk şarkılarını
şarap olurdu dudaklarım en kırmızısından



yorgun ve asi
bir an/delip geçiyor sanırdım
şair yüreğimden
sırra kadem basardı sevdalar
derinden ve ince bir sızı
bir gül rayihası sarardı gökkuşağını
kırılırdı asuman
yedi iklim, dört bucak, kafdağı
ruhum ruhsuzların kuşatması altındaydı
can çekişirdim
sen yokken



nasıl döner bilmezdim
ışığına dargın bir pervane
nasıl çekerdi bilmezdim
aşkın bâkir cezbesi
ölümlerin ötesine



yıldızını yitirmiş bir kadındı
nazarımda
aşk
suya kanar, ateşe tapardı
tav edip çürümüş bir hayale
yeniden doğururdu beni
sen yokken



oysa
ben yalnız ağlarken kadın olurdum
sorgusuz sualsiz
müebbet hüzünlere gebe
ve bir de
üçüncü tekil şahıs gibi
gece çökünce üstüme…


/mai/





/songülsezgindoğan/