Zerrin Özer’e...

Sanmayı Özlemek


I

Sızılı geçiyor ilk yaz
geçiyor gerçi kolları ağaçların
güzel özgürlüğüne hazır yarım pencerenin
o pencere bizim sanırdım
ikimizin...

sanmayı özlemek
ilk yaz
bu akşama doğru
belki de söylenmemişi söylemekti
ama bu akşam
ilk diye bir eylem yok artık
Sokakların kokusuyla büyülenecek
esrarı yasamakta direnmenin
Hiç bir isme uymayacak yalnızlığım
ve sesim yakışmayacak hiçbir çağırmaya
çünkü özgürlüğü yakın yaralı yarım pencerenin
bizi bir başımıza bırakacak
beni de...

II

kaldırımlardan daha tutkuluyum adımlara
hiçbir sokak beklemez hiçbir gölgeyi
benim beklediğim kadar
ve bir de kentlerle yarışır
kalabalıklara ev sahipliği yalnızlığımın...

ağzını bıçak açmaz acının
gece diye bir şey kalmaz sanki
kendimle konuşurum
aynılaşır o anımla her gündüz
her yer dersem adresim olur
hicbir yer dersem gittiğim
herkesin yoldaşıyım
hiçkimse benim eşim
yolların imdadına yetişir merakım
sonumu beklemez hicbir adım
ben başkaları için varım
başkaları birbiri için
seni kendim için sevmedim
ben senin emeğinim...



kağan işçen...