Herhangi bir gün
uyuduğunda
artık bütün sesler durmuş olacak
bedenin
soğuk ve sıcaktan muaf
turnalar yerine solucanlar
aldığın her nefes
tedavülden kaldırılacak
Susacaksın sessizliğe
İşte sen
insan dediğim müsvette
bu kadar anlamlısın benliğim gibi çürüyünce

Kalkıp silkeleyeceksin kendini
ciğerlerin dökülecek
kargalar uçacak üzerinden
ellerinle yemleyeceksin
ruhun asla uyuyamayacak

Herhangi bir gün
giyindiğin son elbisen
bembeyaz olacak
rüzgar

Sahi;

Sen hiç ölüme şiir yazdın mı?
gök yüzüne sığmayan bulut
yağdıramadığı yağmurun öfkesini
aldı mı hiç gözlerinden?
ben yaralıyken vuruldum
nasıl, nasıl da acıdı içim

Şimdi bir ayrılık düşün
kalan ve giden haklı
ve
anla anlayabilirsen hayatı
kaç türlü ölüm var
sayamıyorum artık
bu ne zenginlik böyle

Hayat boyu sürgün
sürgülenen kapıların ardından
para, aşk ve huzurdan başka ne ki
gerisi koskocaman bir yalan

merak ediyorum;
akıp giden bir ırmak kaldı mı ileride?
umutlarmı yeşertmek için çoğalan söğüt dalı
belkide kurumasa yatağı hayat taşırdı kenar boyu
uzun yatıya misafir olmadan
anasının diziden düşer miydi boynu?

ah!

Sen diyince
hava kararır şimşekler gelir bulur
ağlamak geçer gözlerimden
çarpar kirpiklerim birbirine
gözümden düşer sibel damlaları
toprak hasretini kırar avuçlarım içinde
ve göstererek ölü eti yiyen bem beyaz elleri
bırak artık üzülmeyi
terzilik baba mesleği olsa ne yazar
dikiş istemez kefen

Şiirler ne anlatabilir ki
altı üstü kelimeler işte
kalem ve kağıdı yok say
nereden anlayacaksın ne halde yar?
bak üç şiir yazdım sana
bu dördüncüsü
oysa değişen tek şey
gecenin örtüsü

Kapıyorum gözlerimi
geçsinde göreyim ışığın hükmü

Gidebilirsin hepsinin finalinden
hatta ve hatta şarkılarıda al
kendi melodisini besteleyen rüzgar misali
ıslık çalarak yürürüm ben
teselli verip durma bana
senin üzerine sessiz harf tanımam
ne zaman adın düşse alfabeden
dilim çıplak kalır
hiç bir şeyden tat alamam

Artık beni yok say

HAYAT!

Hiç bir kadını eskisi gibi sevemiyorum artık
kadınlar mı eskidi?
yalnızlığa mı alışıyordum yoksa?
seni severken...

pardon
adı yalnızlık mıydı sevginin?

Kadınlar ki
yokken farkedilir varlıkları
bir akşam
çok geç saatlerde
kollarının arasına alırsın yastığı
aşk şaşırır menzilini

Kadınlar ki
Ahmet Haşim’in kafiyelerinden uzak
bir sesle bulur seni
gözleri bilmez
acının ve cesaretin rengini
kocaman dilekleriyle yıldızları toplarlar gök yüzünden

ben aşkı b/aşka yazardım...