uludere’de yoksul kaçakçı çocukları
devletin jet uçakları bombaladı
sen yoksulluktan öldüler de
belki de haklısın
ama ne kadar lüks öldüler düşünsene;
jet uçakları!
hayatlarında hiç kimse
onlara bu kadar pahalı bir şey vermemişti;
jet uçaklarının bombaları!
göz yaşları dinmeyecek julia
bu beni bir ömür yaralayacak


insanlar julia
insanlar dünyanın her yerinde aynı
aynı yükseklik ve alçaklıkta
insanlar geçiyor gözlerimin önünden
terli ve yorgun bir işçi kampı gibi
ya da kepenkleri kapalı bir dükkan hüznünde
bazen kasvetli bir meyhane ağırlığında
insanlar...


nepalli bir adamın
çölde kavrulmuş kederli gülümseyişini
ve sri lankalı bir adamın göz yaşlarını hatırlıyorum
sana, bana, bize benziyordu
o tayland viskisi dedikleri şey
pet şişelerine doldurulup satılan
belki de kör edecekti gözlerimizi
ama bulabildiğimiz en ucuz içkiydi
ve yetmiyordu unutmak için hiç bir şeyi
bunlar var
bir de kravatlı saygın hırsız pezevenkler
düşündün mü?..


neden hep biz julia
ezilen, sömürülen, öldürülen
hapislerde, çatısı akan evlerde, şehrin unutulmuş mahallesinde...
ermenistan’da türk
türkiye’de kürt olmayı düşündün mü


dışarıda yağmur yağıyor julia
ölü bir kuş ıslanıyor balkonda
sokak lambaları bir anda yanıyor
hızla dolup boşalıyor cadde
neşeli bir sokak köpeğini seyrediyoruz
lenin heykeli ve ben
coca cola kutuları lenin’e küfrediyor
bir sarhoş tekmeliyor coca cola kutularını
sence hala umut var mı julia


ışığı söndürdüm
başımı yastığa düşürdüm
bizi düşündüm
dağ ve deniz
çöl ve uçurum oldu yol.
açılmayan her kapının arkasındasın
yokluğun varlığından çok
halbuki sen yastığın öbür ucunda
iç çamaşırlarınla sızmış uyuyorsun
kutsal bir şeymiş gibi öpüyorum göğsünden
kaç gün kaç gecedir bakmadım gözlerine
saydın mı
beni özledin mi julia
seninle hiç konuşamıyoruz