Bir gün döneceksin içimin en özlemli köşesinden
Öpeceksin zulmüne dayanan yüreğimden
Gidişine baktığım o yollar utancından yıkılacaktır.
Kuruyan gözümün kökü muhacir sevgilinin gardiyanlığından ise,
Avuç avuç sevgiyi ödediğim şerefiz bir ayrılığın bedeliydi.


Yıllardır bir yağmur bekliyorum göğü yere indiren
Ayrılığın geçtiği sokakları yıkayan ve kırılan dallara can veren


Rüzgar saçlarından tutup seni bana getirsin
Dizlerinin üstüne çöküp af dileyen bir yürek
Senden hep iyilik sevgi istedim merhametsizliğinle
Betimi benzimi soldurdun.
Ağlasın şimdi seninde ziyan olan gözlerin
Artık dua etmiyorum canın yanmasın diye
Dualarım kendime canım yanmasın diye
Yaşadığın şehre yansın yıkılsın demiyorum
Altında kalan yalnız sen olmadıktan sonra, bırak şehir
Senide, beni de sinesinde büyütsün.



Sen gidiyorsun hiç bilmediğim diyarlara
Saklamışım özlemlerin gölgesinde
Kendimi af ederek,
Sebebim mağduriyetim ve mağlubiyetim
Benmişim.
Ve bir yol hikayesiydi benim hikayem
Yüzümde çiçek izleri yol kesen haydut misali
Eşkâlimi vermişler ferman, ferman
Aranan kahramanları sorguluyorlar birer, birer
Hiç kimsenin cebinden çıkmıyor aşka yazılan bir ferman
Ben ki, sarhoş bir zamanın koynunda katili olmuşum
Kendimin!


Özlem ÇETİN
30.12.2013 MANİSA