SARI SARDUNYALAR...


Senden sonra ben en çok sardunyaları sevdim
Bir de masama ilişik beyaz kağıtları karalamayı…



Beni hep alıp götürürdü akşamüstleri düşlerin
Senin hiç bilmediğin kelimelerim vardı benim
Kuru tütün kokusuna sarılırken suskunluğum
Ansızın sen belirirdin begonyanın taze sürgünlerinde



Ben sürgünde kalırdım sürgülü vuslat kapısında
Daraldıkça daralırdı oda
Yıkılsa şimdi tüm tavanlar diksem gözümü gökyüzüne
Görsem o gül yüzünü hasret kokulu geceye inat



Çocukluğumdan kalma mavi bir uçurtma olsa ( mesela )suretin
Ben takılsam kuyruğuna , arkandan gelsem
Ya da sen yalnızlığımın gölgesiyle yanımda yürüsen
Karlı yolları harlı adımlarımız eritse…



Ayrılığın “Ateşgah” gönül evimde
Sunağımda sana dair söylenmemişliğimin kızılı
Hükmünü yitirmiş ayinler
Salkım saçak özlem şiirleri
Buz tutmuş (Ankara) şehirler sensizliğin ibadetinde…



Şimdi bahar getirse dudakların göğsüme
Saatler seni gösterse takvimler yalancı çıksa birden
Sen ellerime dokunsan dağılmasa tespihim
Kırık penceremi tamir etse nefesin…



Varsın eskisin kırkına varan çınar
Son rüzgarda dökülsün tek kalan yaprağı
Biz bir kökte sarılalım toprağa
Gövdemde sen ol
Uzanıp üstümüzden aksın uzak nisan yağmurları…



Sen dudaklarınla bana bahar getir
Ya da bırak "sardunyaların sabrını" öğreneyim ben yokluğunda
Eğer gezecekse hiç durmadan dört köşemde sensizlik
Bana ne…! üşürse üşüsün Ankara…