Dudak yanınca

tuz gibi yakar öpüşmeler

son söz irkintinin

geri çekildiğinde sular

deniz savurganlaştığında

bir bahar sabahı dalmışlığı,

kapladığında gerçeklik anlaşmasını...

ne gariptir haps olmak

demir gibi kokar kan

ellerimdeki çizgilerden içeri akar

ne teselli olmak var

ne avunmak

yılmak ne gariptir ...

beklemekten yorulmam neden

ne tuhaf şimdi

sarmaşıkların engeli

sabırsızlık ne acıdır...

Sisli perdelerce gizlenen

kızıl gölgelerin katil akşamı

bir savaştan farksızdır resimler...

yalnızlık

adım adım düşer irtifa

baktıkça göğe

gömer seni mavi dehlizine

düşündükçe

ölüm söyleşir aşağıda

daldıkça batar

bir kişiden ibaretmişcesine,

yanıltıcıdır his.

ağrılardır onun siması

hatırladıkça uzaklaşan

uzaklaştıkça yıkan

içtiler

bardak bardak bedenimden

ve yazdıklarımın vagıl cığıl çabasını

sildiler geceyle

saklamış olmalılar beni ...

medet azar azar

defnedilmiş ve eskiyecek

ruhum sarp kayalardan daha sert

ve ağır

sorumludur kaybettiklerinden

azalmış gövdem.

gri renkli bir hüzün,buzdağı;

Düşünmekten bitap

kendi konusunda yanan beyinlerin içinde

mürekkeple yıkasan kafiye değişmez

aynı şeyle kaçıncı kez

denendiğim eski bir oyun...