I



Ait olmadığımızı bir yere gidiyoruz
Ağır kokular yükseliyor, çok ağır leviathan’lar
Daha önce de her yerden geçmişlerdi.

Bak oraya
Hiç kimsenin olmadığı boş istasyon
Bir tren kalkıyor, sadece kendine saplanıyor soğukluğu

II

Yaşamın zalimliği yalnızlığı ne kadar ilgilendirir
Sağlaması olmayan iki çocukluk izleri
Sokakların yetim piçliği
Çaydanlık yanığını görüyorum
Evlerin kırılması gibi

III

Bir makasla kesiyorum saçlarımı
Sular iyi ağlıyor
Nehirleri taşıyan gövdem
Upuzun iplik

Kıyamet bir sabah
Zaman tutulması
Ört geceyi üstüme göğün suyu döllensin
Rüzgâr yalayıp gidiyor dudağımın kilitlerini
Dal yeşiline sokulup

IV


Tayların koştuğu zamanda gel
Bir yalnızlığı kandırmanın fahişesini sarmala
Gün tozunu serp ardıçların üstüne

Bazen yanağım ıslak
Kar kapatıyor yollarımı
Böyle zamanlarda bağırıyorum
Böyle zamanlar isyan kokuyor

V


Paslı istasyonların redifine yeniden yığılıyorum
Su ver gözlerime kuru bir yaprağa yanaşmak için


Bir demli çay koy ocağın üstüne
Ben senin konuğun olayım
Hiç konuşmadığımız şeyleri konuşalım
İnatçı türküler evin kapısında


Kopkoyu bir su taşıyoruz, yağmurun ağzını
Dinmeyelim…







Aysu