Bir dağ çürüyor gölgesinde katilin
buz tutmuş mezarında
donmuş bir azap;
büyük bir umutla onu bekliyor...
"Sen" diyor bir kurşun;
"nasıl bir canlısın ki dokununca ölüyorsun"
gözleri açık tavana bakan
bir kadının rahmi geliyor dile;
"Bunlar ölmek değil, huyumuz bizim" (1)
Kahkaha atıyor bir süngü;
"Ölümden de mi utanmazsın sen" diye...
Diriliyor, ölü bir çocuğun saçları;
"Ölmekten değil yaşamaktan utanıyorum" (2)

Bir duanın doğusundan iniyor
tüm masumların kalpleri...
Ve sesleniyor "Kâtip" katile bir mürekkep;
Öyle öleceksin ki
Mahşer’de bile dirilemeyeceksin!


(1) Vegay-ı babaya ait olan "Mundar ölmek değil huyumuz bizim" sözüne nazire.
(2) Andrey Platonov’un "Can" romanına atıf: romandaki Ksenya isimli karakterin zikrettiği "Canlı olmaktan utanmak" terimine gönderme yapılıyor.