Mânâya eremeden erilen aşk-ı muğlak
Erir de yavaş yavaş olur sonunda helâk
Özü ateş olmayan bilmez dünyayı yaksa
Yaratılan her varlık bulur aslını mutlak

Aşkı Mevlâ’dan aldık yine O’ndan dirayet
’Dost istersen ben varım’ diyor bak işte ayet


Nûr’a ulaşmak için adımsa aşk-ı beşer
Her anı hayr olmalı yıkmak istese de şer
Sabır lügate yüktür cevre tahammül yoksa
Yusufluğu bilenin payına zindan düşer

Hırsın galebesinde bağlanınca basiret
Hiçlikle yaftalanır öncesi nûrken sûret


Sevginin mâsivayla gecikince inâhı
Yanlış menzile rağbet kaybettirir cenâhı
Kul hakikate hikmet penceresinden baksa
Nuh’a vebal görülmez âyâlinin günâhı

Hükmü bitip kırılmış kalemdeyse ihânet
Mezardaki ölüye sıfat mıdır muhannet


Mesnedi olmayan söz değilse bile bühtan
Dönüp dolaşıp birgün payını alır âhtan
Adı Süleyman olup som altından taç taksa
Kendine hükmetmeyen cihâna olmaz sultan

Sabra râm iken insan görürse bunu zahmet
Beklenmez artık ondan ne vefâ ne de rahmet


Ve bunları bilerek diyorum ki sevgili
Kişiyi yücelten de yıkan da kendi dili
Yer gök ile birleşse sular tersine aksa
Söndürürüm yaksan da gökteki tek kandili

Sonsuzluk umudumdu gözlerindeki cennet
Bin yıl ârâfta kalsam etmem aşkına mihnet


2008